گیشه کم رونق سینماها ، چرا فیلم های پرفروش فقط یک میلیون مخاطب دارد؟
به گزارش وبلاگ درخشان 92، محمد احمدی، عضو شورای صنفی نمایش ضمن اشاره به مسائل موجود در فرآیند عرضه فیلم های سینمایی بر لزوم توجه به ظرفیت هایی غیر از اکران در سالن سینما تأکید کرد.
به گزارش وبلاگ درخشان 92، بحث اکران و مسائلی که در حال حاضر سینمای ایران در این زمینه با آن روبرو است، از جمله بحث های داغ سینمایی به شمار می رود. بسیاری از فیلمسازانی که آثار خود را در سینماها اکران نموده نموده اند، نسبت به شرایط اکران معترض بوده و بسیاری دیگر نیز تمایلی به اکران آثار خود در سینما ندارند.
شورای صنفی نمایش که مدتی است اعضای نو آن معرفی شده اند، در پی راه چارههای مناسب برای اکران و ترغیب فیلمسازان برای نمایش فیلم های خود هستند. به همین خاطر با محمد احمدی عضو شورای صنفی نمایش و از تهیه نمایندگان و فیلمسازان باسابقه ایران درباره برنامه هایی که شورای صنفی نمایش طی این مدت دنبال نموده تبادل نظر نموده ایم. احمدی می گوید که در حال حاضر بیش از 100 فیلم سینمایی از سال 97 تا امسال در نوبت اکران به جای مانده است، این در حالی است که برای اکران فیلم ها سالن های سینما تنها راه چاره اکران در سالن سینما به شمار نمی رود و می توان به گزینه های دیگری نیز فکر کرد.
شورای صنفی نمایش این روزها با مسائل بسیاری در حوزه اکران روبرو است، هرچند زمان زیادی از شروع فعالیت اعضای نو نگذشته است، اما در زمینه حل این مسائل چه قدم هایی برداشته شده است؟
شورای صنفی نمایش در حال رایزنی برای پیدا کردن راه چاره مناسب اکران بیش از 100 فیلمی است که در نوبت اکران مانده اند. تعدادی از فیلم ها فراوری سال های 97 و 98 است و عمده فیلم ها برای 2 سال اخیر است که البته فیلم هایی که به تازگی پروانه نمایش گرفته اند نیز در نوبت اکران قرار دارند. شورای صنفی نمایش با آگاهی از شرایط موجود تصمیم به پیدا کردن راه چاره مناسب برای اکران گرفته است. در جلساتی که داشتیم، تاکید داشتیم که باید راه چارههای مناسب برای اکران پیدا گردد و در کنار آن بی شک حمایت هایی نیز از سوی سازمان سینمایی صورت گیرد تا بتوان طرح های مناسبی ارائه دهیم تا صاحبان فیلم ها را مجاب کنیم تا فیلم های خود را در مدل های مختلف اکران نمایند.
هنر و تجربه فعالیت خود را جدی دنبال نمی نماید و با تغییر مدیریتی که داشته می توان گفت هنر و تجربه حالت بلاتکلیف دارد. این در حالی است که هنر و تجربه محلی بود تا صاحبان آثار، فیلم های خود را با شرایط خوبی اکران نمایند تا به نوعی از تعداد و باری که روی اکران فیلم ها بود کم گردد. اما واقعیت این است که ما نمی توانیم هیچ کاری را به زور انجام دهیم و به فیلمسازان بگوییم که حتماً فیلمتان را در یک گروه خاص اکران کنید، بلکه باید راه چارههایی پیدا کرد و در کنار آن تشویق ها و هدایت هایی ایجاد گردد تا با شناساندن پتانسیل فیلم ها در زمینه اکران به صاحبان فیلم ها، امکان مناسب اکران فراهم گردد.
نباید فراموش کرد که اکران در سینماها راه اول برای فروش مناسب و دیده شدن فیلم ها نیست. حتی با نگاهی منطقی می توان گفت اکران در سینماها برای بعضی از فیلم ها می تواند به ضررشان نیز تمام گردد. به عنوان مثال در آمریکا در طول سال حدود 700 فیلم فراوری می گردد که بعید می دانم از این تعداد بیشتر از 200 فیلم رنگ اکران در سینماها را ببینند. در این کشورها سینماگران با توجه به وجود حق امتیاز و قانونی بودن آن، می توانند از فروش رایت های مختلف، هزینه فراوری را در آورده، به سود برسند حتی بدون اینکه فیلم خود را در سینما اکران نمایند.
اما چون ما قانون حق امتیاز نداریم تمام کوشش و انتظارمان اکران در سینما است. متاسفانه درباره تلویزیون هم با تمام رایزنی هایی که صورت گرفته، باز هم نتوانسته ایم راضی شان کنیم تا فیلم ها را با قیمت بهتر بخرند، در واقع تلویزیون یا فیلم ها را نمی خرد و یا اگر هم بخرد قیمت 15 سال گذشته را پیشنهاد می دهند. همه این موارد دست به دست هم داده تا همه فشارها روی اکران در سینماها باشد، چرا جنبه تجاری و اعتباری آن برای فیلمسازان بسیار اهمیت دارد.
به همین خاطر شورای صنفی نمایش در پی راه چارههای مختلفی است و در حال مذاکره با پلتفرم ها، هنر و تجربه و سازمان سینمایی است. امیدوارم هنر و تجربه هرچه سریع تر فعالیت خود را شروع کند، در کنار آن امیدواریم اکران آنلاین نیز کمی جدی تر دنبال گردد، مساله تبلیغات نیز از اهمیت بسیاری برخوردار است تا بتوانیم فیلم ها را به خوبی به مخاطبان معرفی کنیم.
از نظر من مهم ترین مساله این است که باید تبلیغات درستی صورت بگیرد تا مردم دوباره به سینما بازگردند، درست است که نوع فیلم هایی که اکران می گردد نیز بسیار مهم است و ممکن است بعضی از فیلم ها مناسب اکران نباشد، اما مساله این است که اگر فیلم خوب و مناسب گیشه باشد نیز اکران گردد، چندان مورد استقبال مخاطبان قرار نمی گیرد. در حال حاضر فیلم های پرفروش ما نزدیک به یک میلیون مخاطب دارد، این درحالی است که این تعداد مخاطب 1/1 دهم جمعیت است و ما باید راه چارهی پیدا کنیم و مردم را با سینما آشتی دهیم تا بتوانیم آن ها را به سینما جذب کنیم. البته لازم به یادآوری است که با ساخت سالن های نو سینمایی، مسئله ای در زمینه سالن های مدرن نداریم، بلکه مخاطب نداریم.
بسیاری نسبت به افزایش قیمت بلیت سینماها نقد داشته و معتقدند که این مساله باعث ریزش مخاطب شده است. این در حالی است که سینمای ایران سال ها است که مخاطب قابل توجهی ندارد.
به این مساله باور ندارم که بلیت سینماها در ریزش مخاطب داشته باشد. من کاری به سینمای کشورهای دیگر و قیمت بلیت در آن ندارد، اما مساله این است 3 سال پیش که قیمت بلیت سینماها 20 هزار تومان بود، قیمت خورد و خوراک و یا دلار چقدر بود و امروز چند درصد ارز و کالاها گران شده است؟ این افزایش قیمت بلیت سینماها نسبت به نرخ تورم اصلاً قابل مقایسه نیست. اما واقعیت این است که در حال حاضر سینما رفتن اولویت اول مردم نیست و از سبد سرگرمیی مردم خارج شده است، این در حالی است که سینما در دسته سرگرمی های سالم و مقرون به صرفه است، البته حواشی تماشای یک فیلم مانند خرید خوراکی های مختلف، هزینه های بالایی دارد.
مساله مهم تر کیفیت فراوریات در سینمای ایران است. مساله این است که کیفیت بسیاری از آثار به گونه ای است که مخاطب تمایلی به سینما رفتن ندارد و در چنین شرایطی باید با نگاهی کارشناسی، احتیاج مخاطب امروز سینما شناخته گردد تا سینما روی دور بیافتد. این در حالی است که اولویت بسیاری از کارگردانان مخاطب نیست.
شاید تعدادی کارگردان باشند که مخاطب در اولویت آن ها نباشد که البته تعداد آن ها بسیار انگشت شمار است. ما به عنوان تهیه نماینده و یا کارگردان فیلم را برای مخاطب می سازیم تا حرف خود را زده و سلیقه خود را نشان دهیم. درباره فراوری باید بگویم، تعداد فراوری فیلم ها در سال باید بالا برود و پیشنهاد می کنم شورای پروانه ساخت و یا سازمان سینمایی این سیاست را در پیش بگیرد که فراوریات سینمایی را حداقل 50 درصد برساند.
نباید فراموش کرد که اکران در سینماها راه اول برای فروش مناسب و دیده شدن فیلم ها نیست. حتی با نگاهی منطقی می توان گفت اکران در سینماها برای بعضی از فیلم ها می تواند به ضررشان نیز تمام گردد. به عنوان مثال در آمریکا در طول سال حدود 700 فیلم فراوری می گردد که بعید می دانم از این تعداد بیشتر از 200 فیلم رنگ اکران در سینماها را ببیننددرست است که در حال حاضر مثلاً از 90 فیلم، تنها 10 فیلم جزو فیلم های پرفروش و پرسود می شوند، اما اگر فراوریات افزایش پیدا کند، بی شک این رقم نیز بالا می رود. در چنین شرایطی هم سینماداران می توانند راحت تر فیلم انتخاب نمایند و هم اینکه راه چارههای بیشتری برای اکران می توان در نظر گرفت.
نباید فراموش کرد که در طول سال سینماها می توانند 60 تا 65 فیلم اکران نمایند، به همین علت باید در پی روش های بهتری برای اکران به غیر از سالن سینماها باشیم. اگر حجم فراوری بالا برود و سازمان سینمایی و شورای پروانه ساخت نیز زاویه دید خود را بازتر نمایند، اتفاقات خوبی رخ می دهد. مساله دیگری که وجود دارد، این است که تهیه نماینده و فیلمسازان این وظیفه را دارند تا سطح انتظار مردم را بالا ببریم، یعنی ما نباید ببینیم که تماشاچی چه می خواهد و همان را با یک پله پایین تر به تماشاچی عرضه کنیم.
این در حالی است که در سال های اخیر، فیلمسازانی که تنها هدفشان گیشه است در پی این هستند که مخاطب چه می خواهد تا با یک سطح پایین تر آن را عرضه نمایند. متاسفانه فیلم های ما از هر نظری استاندارد نیست به همین علت چندان مورد استقبال قرار نمی گیرد، البته فیلمسازانی هم داریم که پرچم سینمای ایران را در فستیوال های بین المللی بالا می برند. اما باز هم معتقدم باید سطح انتظار از فیلمسازان باید بالاتر برود.
با توجه به پتانسیل اکران آنلاین که اشاره کردید، در حال حاضر مسائلی که برای پلتفرم ها بوجود آمده خود می تواند باعث کاهش استقبال فیلمسازان از اکران آنلاین گردد.
البته این بحث ها و مسائل بی تاثیر نیست. اما مشکل ما این است که پلتفرم، تلویزیون و سینما روبروی هم ایستاده اند، به این معنا که در کنار هم قرار نمی گیرند، در حالی که همه به هم احتیاج دارند و باید دست به دست هم دهند که همه چیز را بهتر نمایند، مسائلی وجود دارد که این سه در کنار هم قرار نمی گیرند و باید به زور آن ها را کنار هم بنشانند به همین علت باید این سوء تفاهم ها رفع گردد تا بدانند که در برابر هم نیستند و به یکدیگر احتیاج دارند.
بحث مسائل موجود چندان به اکران آنلاین مربوط نمی گردد، چرا که اجازه اکران آنلاین به وسیله سازمان سینمایی صادر می گردد. البته که بحث های موجود بی تاثیر نیست و می توان گفت بحث های موجود بیشتر جنگ روانی است.
سازمان سینمایی پیش از این از بسته های حمایتی برای اکران فیلم ها گفته بود، این طرح تا چه مقدار به انتها رسیده است؟
بخشی از این بسته های حمایتی با توجه به گفته دوستان در حال تحقق است. در حال حاضر نیز ما در شورای صنفی نمایش در پی آن هستیم تا حمایت هایی صورت گیرد، البته مالکان فیلم ها براساس پتانسیلی که فیلمشان دارد، واقع گرایانه و نه رویاپردازانه، بدانند چه بسته ای مناسبشان است. درواقع همه فیلمسازان فکر می نمایند به فیلمشان در اکران ظلم شده است، این در حالی است که اگر فیلم مورد استقبال واقع گردد شرایط بهتری نیز برای اکران در سینماها به دست می آورند. درست است که شرایط اکران مهم است اما خود فیلم مشخص نماینده این است که چگونه فروش برود، بعد از آن شرایط اکران است که می تواند در فروش مناسب باشد.
در بخشی از صحبت های خود به خرید فیلم ها از طرف تلویزیون و افزایش پیدا نکردن قیمت خرید اشاره کردید، در این باره نیز شرح دهید.
پیش از هر چیز، تلویزیون با ممیزی و نظارت سخت فیلم انتخاب می نماید. زمانی هم که یک فیلم برای خرید انتخاب می گردد قیمت مناسبی برای فروش پیشنهاد نمی نماید. این در حالی است که ما طی جلسه ای با مدیر تامین فیلم صدا و سیما عنوان کردیم که معمولاً 25 درصد از برآورد هزینه فیلم از فروش رایت به تلویزیون باز می گشت، اما در حال حاضر تلویزیون 5 درصد نسبت به هزینه فراوری تمام شده یک فیلم پیشنهاد می دهند. ما انتظار داریم تلویزیون در نگاه نو خود به این مساله دقت نمایند، چرا که رقم واقعی خرید رایت یک فیلم مبالغی که تلویزیون اعلام می نماید، نیست.
منبع: همشهری آنلاین