داستان جالب حیواناتی که در الکل غوطه ورند!
به گزارش وبلاگ درخشان 92، اگر تا به حال از یک آزمایشگاه یا موزه تماشا نموده باشید و در آنجا یک کره چشم یا یک موجود کوچک مرده را شناور در یک ظرف شیشه ای دیده و آن را تحسین نموده باشید، قدرت حفظ کنندگی الکل را مشاهده نموده اید.
پریسا عباسی- نام رسمی این روش نگهداری، حفاظت در مایعات است. دانشمندان از دهه 1600 برای حفظ نمونه های جالب خود از این روش استفاده نموده اند. طبق گفته موزه تاریخ طبیعی آمریکا، اگر این روش نگهداری به درستی انجام گردد، می تواند یک نمونه را برای صدها سال حفظ کند.
اما این روش چطور کار می نماید؟
کاترین ماسلنیکوف، مدیر نگهداری کلکسیون ماهی در موزه برک در سیاتل، گفت: حفظ سایر مواد آلی، نظیر DNA، بافت ها یا حتی تمام بدن حیوانات، به درصد الکل بالایی احتیاج دارد. او معمولاً از الکل (بویژه از اتانول) برای نگهداری طولانی مدت استفاده می نماید.
مثلا، ممکن است ماسلنیکوف برای برداشتن یک نمونه آزمایشگاهی از ماهی ، قسمتی از نمونه های بافت آن را برای بررسی DNA برداشته و به ماهی فرمالین (محلول گاز فرمالدئید محلول در آب) تزریق کند تا فرآیندهای بیولوژیکی داخلی، مانند واکنش های آنزیمی و تخریب بافت ها را متوقف کند. سپس نمونه آزمایشگاهی ماهی را در یک شیشه حاوی70٪ الکل، و30٪ آب غوطه ور می نماید. ماسلنیکوف گفت: به نظر می رسد که برای ذخیره سازی طولانی مدت، 70٪ الکل، نسبتی جادویی باشد. او می گوید: وجود این مقدار آب در محلول باعث می گردد که بافت ها هیدراته بمانند و حیوان یا نمونه نگهداری شده در الکل بتواند شکل خود را حفظ کند. بعلاوه وجود الکل کافی از رشد کپک ها و باکتری ها جلوگیری می نماید.
درصدهای بالاتر الکل ، مثلا اتانول 95 درصد، به عنوان یک ماده آب گیر عمل می نماید، به این معنی که آب موجود در سلول های بافت یا نمونه کامل حذف شده و الکل جایگزین آن می گردد. به گفته Ask a Biologist (مجموعه ای که به وسیله دانشگاه ایالتی آرکانزاس مدیریت می گردد) ،کمبود آب باعث تغییراتی در پروتئین های حساس به آب می گردد. آنها از هم باز می شوند، یا ماهیت طبیعی خود را از دست می دهند، و در جای خود در کنار یکدیگر سفت می شوند و شکل نمونه را ثابت می نمایند. طبق مطالعه صورت گرفته به وسیله نشریه PLOS One در سال 2013، این یک روش معمول برای حفظ DNA است.
تصمیم گیری در خصوص استفاده از چند درصد الکل می تواند کاری سخت باشد. استفاده بیش از مقدار یا کمتر از مقدار، می تواند بر شکل و انعطاف پذیری نمونه ها تأثیر بگذارد یا حتی توانایی الکل برای حفظ آنها در محلول را کاهش دهد. غلظت بالای الکل مورد استفاده برای بی آب کردن یک نمونه، باعث حفظ آن می گردد. اما ماسلنیکوف می گوید: این فرآیند ممکن است نمونه را چروکیده (در اثر از دست دادن آب) و شنماینده (از پروتئین های سخت شده) کند. گاهی اوقات، این تغییرات مشکل ساز نیستند. اما همه چیز بستگی به این دارد که شما سعی دارید چه چیزی را و به چه منظوری نگهداری کنید.
به همین طریق، اگر در یک نمونه در حال نگهداری، آب بیشتری وجود داشته باشد، ممکن است آن نمونه به سرعت فاسد و خراب گردد.
کریستوفر راجرز، استادیار پژوهشی مرکز تحقیقات زیست شناسی کانزاس و مرکز تحقیقات زیست محیطی در دانشگاه کانزاس، در ایمیلی به لایو ساینس نوشت: اگر یک نمونه که قرار است در الکل نگهداری گردد، به مقدار ای آب در بافت های خود داشته باشد، که بتواند الکل را رقیق کند، ممکن است الکل دیگر این توانایی را نداشته باشد تا میکروارگانیسم های پنهانی احتمالی در اعماق نمونه، جایی مانند روده یک نمونه کامل حیوانی را از بین ببرد؛ و باکتری های به جای مانده، می توانند نمونه را تجزیه نمایند. به همین علت مهم است که الکل را حدودا 24 ساعت پس از قرار دادن جانور در آن عوض کنیم، زیرا این کار غلظت محلول الکل را افزایش می دهد.
کارول می گوید: زمانی که صحبت از استفاده الکل بعنوان یک نگهدارنده می گردد، طبیعتا در پی میزانی مطمئن و خوب از الکل هستید، که هم غلظتی مناسب داشته باشد تا بتواند میکروارگانیسم ها را مهار کند، و هم ساختار سلولی چیزی را که به آن نگاه می کنید از بین نبرد.
منبع: livescience
5858
منبع: خبرآنلاین