مصاف پدرخوانده های اصولگرا - وبلاگ درخشان 92

به گزارش وبلاگ درخشان 92، انتخابات ریاست جمهوری زودتر از چهار ماه دیگر فرا خواهد رسید و جریان اصولگرایی که با نگاهی خوشبینانه از مدت ها قبل خود را برنده این کارزار می دید، با چالشی جدی روبرو شده است. چالشی که از چندی قبل- یعنی همان وقت که جامعه روحانیت مبارز قد علم نموده و داعیه دار میزبانی از طیف های سیاسی اصولگرا و وحدت آفرینی شد- قابل پیش بینی بود. عیان بود که شورای ائتلاف به این سادگی ها میدان داری را به جامعه روحانیت نخواهند سپرد. خاصه بعد از حصول نتیجه ای که در انتخابات مجلس یازدهم به یمن قهر مردم با اصلاح طلبان به دست آورده و نامش را موفقیت گذاشتند.

اعتماد در ادامه نوشت: کاملا قابل تصور بود که این موازی کاری برای اصولگرایان گران تمام شده و این انتخابات به ظن خودشان بازی برده را به یک بازی باخته بدل خواهد نمود، اما آقایان اصولگرا هیچ هشداری را در این باب جدی ندریافتد. اکنون، اما در آستانه انتخابات این کار بیخ پیدا نموده و دم خروس اختلافات قابل پنهان کردن نیست. مصاف، مصاف پدرخوانده هاست و هیچ یک قصد کوتاه آمدن ندارند. نه ریش سفیدان جامعه روحانیت که مدت هاست به حاشیه رفته اند و نه حدادعادل و همفکرانش که برای وحدت آفرینی موانع زیادی پیش رو دارند.

ماجرا از این قرار است که در جامعه روحانیت یک دو دستگی تمام عیار به وجود آمده است. بخشی به دنبال علی لاریجانی هستند، بخشی به دنبال سید ابراهیم رییسی هستند و در این میان بعضی نیز دلبسته محسن رضایی شده اند. در آن سو نیز در شورای ائتلاف اگرچه بعضی نیرو ها به دنبال نامزدی سیدابراهیم رییسی هستند، اما از آنجا که گمانه قوی آن است که رییسی در نهایت وارد میدان نخواهد شد نگاه ها از هم اکنون به دنبال قالیباف است، اما پاشنه آشیل شورای ائتلاف تک روی های پی در پی جبهه پایداری است که این روز ها به رغم میل ابراهیم رییسی در مجلس به دنبال امضا جمع کردن برای او هستند. خاصه آنکه بعضی بر این باورند که اساسا رییسی چه بخواهد در انتخابات حضور داشته باشد و چه نخواهد چندان تمایلی ندارد پایداری ها ویترین سیاسی او را سامان دهند. همین هاست که موج اختلاف در اصولگرایان را سامان داده است.

اختلافات علنی

همان طور که گفته شد، اختلافات از همان ابتدا وجود داشت، اما آنچه در روز های اخیر شاهدیم، علنی شدن و بالا دریافت آن است. همین دو ماه پیش بود که پرویز سروری، دبیر شورای نیرو های ائتلاف از وجود اختلاف نظر ها بین مجموعه اصولگرایی به برناگفته و در پاسخ به چگونگی دستیابی به وحدت گفته: در حال حاضر ما به جمع بندی رسیده ایم که هر دو طیف شورای وحدت و شورای ائتلاف، اقدام به ظرفیت سازی و ظرفیت های خود را سازماندهی نمایند و کنار آن، کوشش برای رسیدن به وحدت نیز ادامه پیدا کند. امیدواریم در آینده مثل دوره قبل، بتوانیم به یک وحدت فراگیر دست پیدا کنیم. اکنون، اما شاهد ناامید شدن اصولگرایان از توافق هستیم.

شاهد هم اظهارات غلامرضا مصباحی مقدم که در چهارمین نشست جمهور که به همت اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل برگزار گردید، در مواضع قبلی اصولگرایان مبنی بر توافق دو شورا، تردید ایجاد کرد. او گفت که شورای عالی وحدتی شکل گرفته و به دنبال آن هستیم که از ائتلاف هم به این شورا بپیوندند. این ممکن است به نتیجه برسد یا نرسد، اما اگر هم به وحدت نرسیدیم همدیگر را تخریب نخواهیم کرد. پیش از او نیز مصطفی چمران نقدها تندی را نسبت به شورای وحدت بیان نموده بود.

بالا دریافت جدال

تردید گفته شده، اما تبدیل به یقین شد وقتی شاهد جدال حدادعادل و مصطفی پورمحمدی شدیم. حدادعادل در کسوت رییس شورای ائتلاف در انتقاد از مواضع شورای وحدت گفت: مشکل امروز ما این است که جامعه روحانیت مبارز به طور مستقل راه افتاده و می گوید من هم می خواهم انتخابات را میزبانی کنم و محور وحدت شوم. حرف بنده به آن ها این است که وقتی تجربه شورای ائتلاف وجود دارد چرا آن را نادیده می گیرید؟ از طرف دیگر دوستان پایداری هم داستان خود را دارند. البته ما هنوز خط مذاکره ای با آن ها باز ننموده ایم و مذاکرات را برای مراحل بعدتر گذاشته ایم. ما از یک طرف با کثرت نامزد روبه رو هستیم و از یک طرف دیگر با کثرت پدر.

مصطفی پورمحمدی، دبیرکل جامعه روحانیت هم اصلا زیر حرف نماند و در نشست سیاسی اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان تاکید نمود که نوع نگاه لیبرالی، امنیتی، نظامی و پدرسالارانه هیچ کدام مطلوب ما نیست. او گفت: بعضی به پدرخواندگی حمله می نمایند ولی می خواهند خودشان مخفیانه این مدل را پیگیری نمایند و یک دفعه در آخر انتخابات نظر خود را تحمیل می نمایند. دوره این مدل ها گذشته و ما نمی توانیم از این مدل های منسوخ شده استفاده کنیم.

اصل دعوا

در این بین حرف از مصادیق انتخاباتی نیز مطرح می گردد مثلا گاهی به نظر می رسد که شورای ائتلاف نگران حمایت شورای وحدت از علی لاریجانی است و بعد که معلوم می گردد، شورای وحدت تصمیم خود را برای حمایت از رییسی گرفته، این طور تلقی می گردد که شورای ائتلاف به دنبال گزینه ای غیر از اوست! هر کدام از این شورا ها البته در همراه کردن همه طیف های اصولگرا چالش هایی دارد. کما اینکه حدادعادل در اظهارات اخیرش به نقش پایداری اشاره نمود. ضمن اینکه بدیهی است این شورا اگر مثل شورای وحدت به سوی حمایت از رییسی برود از حمایت بعضی اصولگرایان نیز بی بهره خواهد ماند.

موضوع مصادیق انتخاباتی، اما فرع قضیه و حاشیه است. اصل و متن دعوا بر سر پدرخواندگی است. حدادعادل و همراهان او مثل سروری و چمران می خواهند در ترکیب و چینش نیرو های اصولگرا نقش اصلی را ایفا نمایند و جامعه روحانیت نیز بعد از چند دوره انتخابات اخیر نگران حذف از عرصه اثرگذاری است، لذا زیربار نمی رود. این همان دعایی است که اکنون حسابی بالا گرفته و باید دید که عقلای اصولگرایی چه فکری برای حل و فصل آن می نمایند. به هر حال تا اینجای کار کتمان واقعیت و تاکید بر حصول توافق در دقیقه نود را آزموده و به نتیجه رسیده اند. آفات و تبعات کش دادن این بگومگو هم که روشن است؛ لذا باید منتظر ماند و دید که آقایان چطور از پس هم برآمده و به چه نتیجه ای می رسند.